Το χρώμα της βροχής

Ο νους της Ανθής έχει μείνει φυλακισμένος, μην μπορώντας να ξεφύγει. Η λογική είναι σαν να μην υπάρχει τούτη την ώρα, έχει παραγκωνισθεί τελείως από το φριχτό βίωμα. Ξαφνικά κατακλύζουν τη σκέψη της τα λόγια του. Γρύλιζε το τέρας και της έλεγε πως αυτή τον ξεσήκωσε με τα καμώματά της.

Λες; Λες όντως να φταίω εγώ για ό,τι έγινε;

Έπρεπε να εξαφανιστεί. Να βάλει ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο. Κανείς δεν έπρεπε να μάθει. Κανέναν δεν μπορούσε να αντικρύσει ξανά.

Μέσα από τον φόβο, τις αναμνήσεις και τα πρόσωπα που αναπάντεχα εμφανίζονται μπροστά της, η Ανθή θα κληθεί να ξεχάσει το πονεμένο της παρελθόν και να ζήσει της ζωής τα πολύτιμα, μέχρι τη στιγμή που όλα πάλι θα γίνουν συντρίμμια.

Πόσο ακόμα από την ψυχή της να δώσει; Πόσο πόνο να αντέξει; Πόσο φόβο ν’ αντιμετωπίσει;