Πυθαγόρεια εγκλήματα

„Δέχτηκα με ευχαρίστηση τα σκαμπίλια του πρωινού βοριά. Από το σπίτι μου στην οδό Σταδίου μέχρι την αυλή του Στέφανου, ψηλά σε μια πάροδο της Ιπποκράτους, κάναμε είκοσι λεπτά. Η είσοδος της αυλής ήταν κλεισμένη από τους περίεργους που είχαν συγκεντρωθεί. Μ’ ένα νεύμα ο υπαστυνόμος έδωσε εντολή στους αστυφύλακες να μας ανοίξουν δρόμο. Μπήκα στο γνώριμό μου δωμάτιο. Ακούγοντάς μας να μπαίνουμε ο γιατρός, που ήταν σκυμμένος μπροστά στο κρεβάτι, παραμέρισε. Και τότε τον είδα. Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα με τα μάτια κλειστά. Τα μάγουλά του ήταν μπλάβα και τα χείλη του σχεδόν μαύρα. Μπροστά μου δεν κειτόταν νεκρός μόνο ο φίλος μου, ο μοναδικός πραγματικός φίλος που είχα ποτέ. Κείτονταν τα νεανικά μου χρόνια, ένα ολόκληρο κεφάλαιο της ζωής μου, που τώρα είχε κλείσει. Αισθάνθηκα τα πόδια μου να τρέμουν. Ασυναίσθητα αρπάχτηκα από το μπράτσο του Αντωνίου για να μην πέσω“.