Πήχτωνε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ’ τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαµπάδες τ’ ουρανού. Όλα ήταν γάλα… γάλα… λουλάκι… και σπίθες. Το ποτάµι µουρµούριζε µες στον ύπνο του κρυφά παραµιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιµήθηκε… ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο µεγάλο του παραµύθι…
Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν… παρηγορηµένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να µετρήσει τ’ άστρα… Να τα µετρήσει όλα… σιγά σιγά… ένα ένα… Όλα… Και τα βρήκε σωστά.
«… Ο Λουντέµης έγραφε όπως ανάσαινε, δεν σταµατούσε ποτέ… Σχεδόν καθένα από τα βιβλία του είναι και µια µαρτυρία από τη µακρόχρονη οδύσσειά του στους χώρους της εξορίας – µέσα κι έξω από την Ελλάδα… Τώρα τα παιδιά, όταν θα µετράνε τ’ άστρα, θα ξέρουν πως εκείνο που τους λείπει βρίσκεται στη βιβλιοθήκη τους». Στρατής Τσίρκας
«Ο Μενέλαος Λουντέµης ήταν ένας από τους ωραίους της γενιάς των Ρωµιών λογοτεχνών που κλείσανε στο έργο τους τη δίψα και τους αγώνες του λαού µας για ελευθερία, δηµοκρατία, ανθρωπισµό…» Διδώ Σωτηρίου
