Ένα παιδί προσπαθεί να ερμηνεύσει τα δάκρυά του με εικόνες από τον κόσμο γύρω του. Παίρνει υλικά από φουρτουνιασμένες θάλασσες κι αλμυρά ποτάμια, ορμητικούς καταρράκτες και σκοτεινές σπηλιές, απομονώνεται σε μοναχικούς τόπους και τρυπώνει σε τρυφερές αγκαλιές. Φταίει το καλοκαίρι που τελείωσε, το μπαλόνι που έσκασε ή το πάτημα ενός αχινού; Μήπως πάλι είναι από τη χαρά της μεγάλης νίκης ή ακόμα κι απ’ το ανυπόφορο ξεφλούδισμα των κρεμμυδιών;
Όλοι μπορούν να κλαίνε, μικροί και μεγάλοι, φανερά ή κρυφά. Ακόμα και η φύση με τα πλάσματά της. Κι αν τα δάκρυα είναι η ανθρώπινη βροχή, τότε δεν μπορεί παρά βγει το ουράνιο τόξο. Ποιος δε θέλει να παίξει μαζί του;
Ένα βιβλίο για τη λυτρωτική δύναμη του κλάματος που απελευθερώνει τα παιδιά να αναγνωρίσουν και να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους κατανοώντας πως δεν πειράζει καθόλου να κλαις!
